Engels, was een taal waar ik niets mee kon op school. Al gaf mijn leraar ver van te voren mij opdrachten mee, desnoods woordenlijstjes leren. Ik bakte daar niets van. Het lezen van Engels heb ik lang moeite mee gehouden en het spreken was ook een ramp. Maar door toeristen aan de kassa van de Konmar, leerde ik Engels vooral door een vrouw, die weigerde Nederlands te leren en mij het één en ander leerde uitspreken. En leren van een native is natuurlijk het allerbeste. Mijn Engels ging nog meer vooruit toen ik bij KPN aan de telefoon zat en ik in zakelijk Engels moest uitleggen hoe een Blackberry werkte.
Duits, de taal die veel in mijn jeugd voorkwam. Mijn oma en haar vriend waren hun hart verloren aan Oostenrijk en emigreerden zelfs naar Oostenrijk waar ze 5 jaar lang hebben gewoond, tot mijn oma ziek van heimwee werd. Ik kan het lezen of het mijn eigen taal is en heb behoorlijk wat Duitse boeken gelezen. Het verstaan is meestal ook geen probleem en al kon ik het als kind redelijk spreken, door het heel lang niet meer te gebruiken bakte ik er amper nog wat van.
En toen ging ik in Maart 2012 als vrijwilligster in een museum werken. En dan kom je in aanraking met toeristen, heel gewoon natuurlijk. In het begin ging ik zweten en trillen als ik Duits terug moest spreken. Zou mijn voormalig leraar Duits toen op bezoek zijn geweest in het museum, dan had hij niet geloofd dat ik het was. Gelukkig gaat mijn Duits al weer wat vooruit en leer ik van iedere bezoeker wel weer wat en soms zelfs qua uitspraak. Maar de meeste Duitsers zijn zo vriendelijk om te zeggen in het Duits, als ik me excuseer voor het niet goed zijn in hun taal, dat zij geen Nederlands kunnen spreken.
Het veiligste voel ik me, als ik in het Engels uitleg mag geven. Mijn leraar Engels, zal het vast niet geloven hahaha. Hoe gek kan het lopen in de loop van je leven.
Maar van de week had ik Franse bezoekers. Het gekke is, dat ik best nog wel wat van het Frans versta, zeker als ze het rustig spreken. Bonjour zeggen, kunnen we allemaal en dan volgt dat de persoon in kwestie "Deux billets s'il vous plaît?" vraagt. Tot zover gaat het goed. Ik kan ze dan nog antwoorden "Deuze euro s'il vous plaît" je ziet ze kijken en denken, oh fijn ze kan Frans :S. En dan laat ik het bommetje vallen "Je ne parle pas français. Parlez-vous Anglais?" en bij "Qui" of "Yes" zien ze de opluchting bij mij. Heerlijk het mag in het Engels. Dus ik in rustig Engels de uitleg geven en geef ik wel een Franstalige rondleidingsfolder mee. Op een bepaald punt stelt de monsieur mij een vraag of ik één van de zinnen kan vertalen naar het Spaans, omdat hij niet zo heel goed in Engels is. Ik kom eruit met mijn steenkolen Italiaans en de man dankt mij hartelijk. Maar na mijn verhaaltje weten ze niet wat 'stairs' betekent. Tja, aangezien ik niet weet wat trap in het Frans, Spaans of Italiaans is sta ik met een probleem. Al hoewel, ik kan er ook heen lopen en het aanwijzen. Maar net op dat moment zegt een vaste bezoekster, die een kop thee zit te drinken aan de tafel 'escaliers' dat werkt sneller, dan er heen lopen en zelfs sneller dan op je telefoon naar Google-translate te gaan :). Als de bezoekers na ruim een uur het museum bezocht te hebben weer langs de balie lopen, komen ze me in het Frans bedanken voor de gastvrijheid en dat ze genoten hebben. Ik kom niet verder dan een 'Merci bien' en glimlach en een knik en wens ze uiteindelijk 'Au revoir' wat zij ook terug zeggen. Een super leuke ervaring.
Het gekke is, ik heb bij het hele Franse gebeuren niet staan zweten of met kloppend hart gestaan. Dit komt vast door het gevoel, dat ik vind dat we Duits moeten kunnen spreken, helemaal in het grensgebied. Al ben ik dankbaar, dat de meeste Duitsers dit niet meer zo van vanzelfsprekend vinden. Als ik later, onderweg naar huis, over de markt loop en even een praatje hou met een marktkoopman hoor ik veel Duits om me heen. De Duitsers hebben een feestdag en zijn massaal naar Groningen gekomen. De vrouw van de marktkoopman antwoord volle zinnen van gemengd Duits en Nederlands en de Duitsers lijken het prima te vinden. En het was super leuk om daar getuige van te zijn.
Tot slot: heb natuurlijk wel opgezocht wat ook al weer trap op z'n Italiaans is Scala of Scale. Echt zo'n ohja, momentje :-)
2 opmerkingen:
Ja, 't is wat met de talen. Ik ging naar de MMS omdat ik niet goed kon rekenen, anders was ik naar de HBS gegaan. Maar alras bleek dat ik absoluut geen talenknobbel heb. Door jaren in Oostenrijk te komen, gaat mijn Duits wel redelijk. Frans ging, door ieder jaar daar op vakantie te zijn, wel, maar is inmiddels behoorlijk weggezakt. En dan Engels. Een taal waar ik absoluut niet mee uit de voeten kan. Dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te vermijden.
Ik heb nooit begrepen, waarom ze talen in mijn schooltijd een pretpakket noemden. We moesten zoveel mogelijk exacte vakken kiezen. En dat terwijl je talen spreken zo handig kan zijn. Leuk, dat je door Oostenrijk ook steeds beter in Duits wordt. Al is het natuurlijk ook handig dat je dochter het vloeiend spreekt ;)
Een reactie posten