Mooi stukje uit Max Havelaar

Ik ben laatst begonnen aan het boek 'Max Havelaar' van Multatuli. Ja, erg ik ben er nu pas in mijn leven mee begonnen. Terwijl ik hem altijd al heb willen lezen. Die Droogstoppel, vind ik maar een rare vent, maar Havelaar heb ik sympathie voor. Ik verbaas me erover dat het boek toch ook nog heel goed bij deze tijd past, terwijl Nederlands-Indië niet meer bestaat.

Ik gruwelde toen hij schreef over Hollandse bloemkool in blik. Nu ben ik al geen fan van bloemkool, maar dat men dat vroeger uit blik at, kan ik me dus weinig bij voorstellen. Ik vermoed gruwel de gruwel hahaha.

Op een gegeven moment verteld hij (in het Duits) over een moeder en een kind die een gesprekje hebben over of een bloem gevoel heeft enzo. En ik denk meteen aan de gesprekjes die ik zelf met mijn zoon kan hebben over van alles en nog wat. Het volgende stukje raakte me nogal. Zo mooi, of sterren gevoel hebben en of je ze kan pakken met je hand :D.

De moeder en het kind hebben het gesprek over de sterren, of iemand ze ooit geteld heeft en weet hoeveel het er zijn. Of mamma ze al eens geteld heeft en dan volgt het volgende:

 —Doch haben diese Sterne auch Gefühl?

     Und würden sie, wenn ich sie mit der Hand

     Berührte, gleich erkranken, und den Glanz

     Verlieren, wie das Flieglein?—Seh', noch schwebt es!

     Sag, würd' es auch den Sternen weh thun?

                                    —Nein,

     Weh thut's den Sternen nicht! Doch 's ist zu weit

     Für deine kleine Hand: du reichst so hoch nicht.

     —Kann Er die Sterne fangen mit der Hand?

     —Auch Er nicht: das kann Niemand!

                          —Das ist Schade!

     Ich gäb so gern dir einen! Wenn ich gross bin,

     Dann will ich so dich lieben das ich's kann.