Vandaag ben ik mee gevraagd naar een herdenking.
Op de eerste dinsdag in juni is er een herdenking bij het Provinciaal
Indië monument op de begraafplaats Selwerderhof in Groningen.
Het Indië monument is ontworpen door de kunstenaars Anne Hilderink
en Peter de Kan en is onthuld op 11 juni 2002.
Langs de kant van een pad, loopt een hardhouten zitting op betonnen zitelementen.
Een 120 meter lange bank die de glooiing van het pad volgt.
Aan de andere kant van het pad is een zandstenen namenband.
Het pad, de bank en de namenband volgen de ronding van de vijver.
Deze naam viel mij op, omdat er een vogeltje op zit en een vaas
voor bloemen staat. Niet bij iedere naam is wat.
Toevallig was er een bekende van mij bij, van de Indische soos.
Zij vertelde mij, dat zij de dochter van deze man kende.
Zij zat met zijn dochter in de klas.
Op het begin van de houten bank zit deze bronzen plaquette
met daarop een gedicht van Rutger Kopland.
'DAN ZULLEN DEZE GELUIDEN WIND ZIJN,
ALS ZE OPSTIJGEN UIT HUN PLEK, DAN
ZULLEN ZE VERWAAIEN, ZIJN ZE WIND.
WE HEBBEN GEADEMD EN ONZE ADEM WAS
ALS ZUCHTEN VAN BOMEN OM EEN HUIS,
WE HEBBEN GEPREVELD EN ONZE LIPPEN
PREVELDEN ALS EEN TUIN IN DE REGEN,
WE HEBBEN GESPROKEN EN ONZE STEMMEN
DWAALDEN ALS VOGELS BOVEN EEN DAK.
OMDAT WIJ ONZE NAAM WILDEN VINDEN.
MAAR ALLEEN DE WIND WEET DE PLEK
DIE WIJ WAREN, WAAR EN WANNEER.'
De namen op de stenen band zijn op volgorde van
de sterfdatum van de 136 gesneuvelde militairen uit
de provincie Groningen.
Van 7 gesneuvelde militairen staan de namen niet
vermeld, omdat de nabestaanden hiervoor geen
toestemming hebben gegeven.
In het voormalig Nederlands Oost-Indië en Nieuw
Guinea kwamen in totaal 6200 Nederlanders om in de
jaren 1945 t/m 1962
Helaas heb ik de naam van deze mevrouw niet goed
onthouden, want ik kan haar niet vinden op google.
Zij droeg een gedicht voor, die behoorlijke indruk op me maakte.
Niet met alles wat ze zei, maar bepaalde stukken.
De loco-burgemeester legt een krans.
8 oude-veteranen draaien zich om naar het water,
als één krans ter water wordt gelaten.
(de enige foto die niet van mij is maar van
Tineke Wind)
Alle mannen die in het verre Oost het leven lieten,
werden herdacht met deze krans.
Die in het water symbolisch de oceaan oversteekt.
Deze krans, raakte mij het meest, door de symboliek.
En ook natuurlijk de veteranen die daarmee hun makkers
in de Oost daarmee herdenken.
Deze krans, raakte mij het meest, door de symboliek.
En ook natuurlijk de veteranen die daarmee hun makkers
in de Oost daarmee herdenken.
Generaal Ted Meines besloot de bijeenkomst
waarin hij memoreerde aan zijn laatste ontmoeting
met prins Bernhard en zijn beloofde zorg voor
de Veteranen.
Respect voor deze oude veteranen, die de hele
herdenkingsceremonie hier stonden.
De voorste meneer is 80+ , dus heel begrijpelijk,
dat hij staat te slapen.
TV-OOG was er ook bij:
2 opmerkingen:
Wij gingen daar vroeger ook heen, deze herdenking, maar nu mijn moeder er niet meer is ga ik er ook niet meer heen
Begrijpelijk.
Een reactie posten