Mijn eerste bonusverjaardag

Deze keer geen eigen foto.

24 maart is een bijzondere datum voor mij. In 1982 stierf op die dag de liefste oma die ik had (mijn overgroot oma) in 2016 werd het bijna mijn sterfdag.

Vandaag een jaar geleden, vond mijn zoon mij in coma op de huiskamervloer. Gelukkig belande ik in het ziekenhuis en kwam ik op de derde dag bij. Ik was wakker en dacht naar huis te kunnen en toen dat niet kon, dacht ik van IC af te kunnen😄.

Ik bleek type 1 diabetes te hebben gekregen, maar ik schrok op dat moment nog meer, dat mijn nieren kritiek waren en de angst nierdialyse-patiënt te worden. Gelukkig kwam het met mijn nieren goed en mocht ik na 2 weken ziekenhuis naar huis. En thuis herstelden mijn nieren nog meer.

Al was ik in het begin nog niet zo fit en toch nog zieker dan ik had verwacht. Ik vond het zo fijn, dat mijn zoon weer thuis was en hem maakt het niet uit, dat ik op de bank lag en een ander hem naar school moest brengen en halen. We waren samen, dat was op dat moment het aller belangrijkste.

In het begin testte ik nogal vaak per dag, tegenwoordig nog 8 tot 10x per dag. Er zijn perfecte bloedwaardedagen en er zijn dagen dat je niet snapt waarom je zo hoog (hyper) blijft zitten. Het aantal hypo's (te laag zitten) vallen bij mij reuze mee. Teststipjes worden vergoed tot 4 max 6 per dag. Het gekke is dat een potje stripjes voor minder geld (20) wordt gedeclareerd bij de ziektekostenverzekering, maar dat ik er 50 voor moet betalen. Gelukkig ken ik meer diabeten en heb ik me bijvoorbeeld eens er mee gered met 10 potjes die over datum waren. De waarde verschilde wel iets, maar dat was achter de komma.

In tegenstelling tot andere diabeten, zit bij mij de angst erin met hyper's. Het gevoel wat ik dan heb, lijkt dan enorm op hoe ziek ik me vorig jaar voelde. Terwijl hypo's heel gevaarlijk zijn.

Het leven met diabetes is gewoon geworden, al klinkt dit misschien gek. Het is gelukkig niet een engere ziekte en kan gewoon leven zoals wij willen, alleen moet ik er rekening mee houden. Dus bijvoorbeeld, als ik ga zwemmen met mijn zoon kan ik niet uren achter elkaar in het water, maar moet ik tussen door testen of even wat eten.

Voor mij was vorig jaar het meest belangrijk; dat ons leven snel weer normaal werd en dat mijn zoon zich veilig voelde. Hij stond voor mij op nr 1. En mede daarom verdiepte ik me meteen in mijn ziekte en spoot ik al snel zelf insuline in het ziekenhuis. Ik wilde het daar goed leren voor ik naar huis ging.

Mijn ogen waren erg achteruit gegaan door de coma, maar wat een geluk dat die zich wisten te herstellen. Terwijl de oogarts in het ziekenhuis maar bleef zeggen "Tja, u bent 45 en diabeet, het wordt alleen maar slechter". Gelukkig kreeg ze geen gelijk.

Het langste jaar in ons leven zit er op, wat hebben we veel beleefd. Vandaag is mijn eerste bonus-verjaardag. Als diabeet wens ik dat de zorgverzekeringen constant glucose monitoring zoals de free style libre gaan vergoeden, zodat ik zonder stripjes te verspillen, veel makkelijker kan zien hoe mijn bloedwaardes zijn. De free style libre kost 120 euro per maand en al zou ik dat nog zo graag willen, dat kan ik niet lije.

Vandaag vieren we het leven en zal ik zo even met mijn zoon overleggen, waar we uiteten gaan 😛.Het zonnetje schijnt, het is eindelijk lente buiten en daar gaan we heerlijk van genieten.