Noorderbegraafplaats - Groningen

In 1827 werd werd ver buiten de stadspoort van Groningen
 twee begraafplaatsen in gebruik genomen
de Noorder- en Zuiderbegraafplaats. 

Het moesten sobere en doelmatige begraafplaatsen worden. 

Met een kaarsrecht hoofdpad met haaks daarop enkele rechte zijpaden. 

Omstreeks1920 raakten de Noorder- en Zuiderbegraafplaats vol. 

En werd in 1924 Esserveld in gebruik genomen. 

De Noorderbegraafplaats is ondanks wat bomen enkel steen. 

En ligt nu binnen in de stad. Ondanks dat de begraafplaats vol is

 is hij officieel niet gesloten en kan er nog worden begraven 

alleen zal dat niet veel meer zijn. 

Op de Noorderbegraafplaats staat dit emotionele grafmonument.

Een kabouter die al meer dan honderd jaar rouwt om het overlijden van
een kind: Tilly Bueninck (geb. 17-12-1901 gestorven 20-11-1906).

Vogeltje op een grafsteen
waarschijnlijk een witte duif. De witte duif staat in het christendom symbool
voor de Heilige geest. In de Tenach voor eenvoud en reinheid.

Een prachtige engel met bloemen in de handen.

Ik was op deze begraafplaats in de herfst van 2009.
De bomen maken er een zowel mooie als melancholische plek van.

De herfstbladeren in diverse kleuren geven kleur aan deze plek.

Deze boomstronk staat op het graf van de verzetsstrijder Harm Engbert Blaauw.
Harm was van beroep opzichter en geboren op 15-9-1917
Het is een natuurstenen sokkel waaruit een boomstam met
uitlopende takken en wortels verrijst.
In de sokkel is in reliëf een tekst aangebracht.
Blaauw is tijdens de bezetting gefusilleerd.
Links van zijn graf bevinden zich vier andere oorlogsgraven.

Er liggen in totaal 17 verzetsstrijders op de Noorderbegraafplaats.

Op 9 oktober 2017 bezocht ik de Noorderbegraafplaats weer en vond ik het graf van de ouders van Tilly Bueninck en vond ik nog veel meer verhalen. *klik*

Symboliek op een begraafplaats

Afgelopen zaterdag was ik in Harkstede en heb ik ook wat foto's

gemaakt op de begraafplaats daar.

Ik wist wel, dat symboliek veel voorkomt op begraafplaatsen,

maar ik weet daar weer niet het fijne van.

Ik plaatste de mooiste foto's op Flickr en er reageert altijd

wel iemand die er meer verstand van heeft. 

Door een reactie van vanmorgen besloot ik er een logje van te breien.

De laatste jaren zien we steeds vaker marmer op begraafplaatsen.

Ik zelf vind het kil aan doen, het is vast om de nabestaande 

te ontlasten van al te veel onderhoudt.

Mij viel meteen dit viooltje op, dat tussen twee marmeren afdekplaten

van een echtpaargraf groeide. 

Stiekem ontkiemt en zich niets aantrekkend van de strakheid.

Het wordt nog mooier, dat het daar groeit als je weet waar het viooltje symbool 

voor staat. De Romeinen noemden de dag dat ze hun doden

herdachten 'viooltjesdag'; ze legden dan viooltjes op de graven,

waarschijnlijk als teken van nieuw leven. 

Verder staat het viooltje symbool voor: verborgen schoonheid en deugd, 

nederigheid en bescheidenheid.

Ik vond het al bijzonder, dat deze grafsteen de vorm van een rots heeft.

En dan zie je er ook nog allemaal rotsplantjes om heen. Ik vroeg mij

af of het stel een rots in de branding. Er is genoeg te fantaseren bij 

een rots. Weer kreeg ik een reactie op mijn Flickr-pagina.

Jan en Hilda zijn beide oologskinderen. Hilda werd maar 42 jaar en Jan werd

66. Jan heeft dus Hilda begraven en misschien was zij dus de rots in 

de branding voor hem. De naam Pieters betekent zoon van 

Pieter en die naam komt van Petrus, Grieks voor 'Rots'.

Het maakt deze grafsteen voor mij alleen maar mooier en interessanter.

Deze prachtige grafzerk uit 1920 staat bomvol symboliek.

Maar de mensen die hier liggen roepen ook vragen op.

Hier liggen Harm Beerta (21-1-1839 tot 27-5-1920)

en Hendrika Alting (7-12-1848 tot 27-4-1920)

Ze zijn precies een maand na elkaar gestorven. Harm staat aan de andere

kant van de grafzerk links genoteerd en Hendrika rechts. 

Dus ik vermoed een echtpaar.

Lager op de grafzerk staat de naam Anje Mekkes (7-12-1837 tot 8-1-1875)

Waarom ligt zij hier? Zij heeft maar 1 overeenkomst met het eerdere stel,

dat is dat zij dezelfde verjaardag heeft als Hendrika. 

Zij kan geen kind van hen zijn, want ze is eerder geboren.

En van een zus, verwacht je dezelfde achternaam, maar dat staat er ook niet.

En dan nu de symboliek:

Er staat een treurwilg op; wat staat voor het verdriet van het heengaan van

deze mensen. Tevens staan bomen symbool door hun gestage groei het leven

van geboorte naar de dood, van begin naar einde, van aarde naar hemel.

Naast de boom staat een zeis, die weer symbool staat voor 

'De man met de zeis' namelijk Magere Hein, die je komt halen als het je tijd is.

De zeis, maakt een einde aan het leven. 

Boven in de grafzerk staat een vlinder afgebeeld,

dit staat symbool voor de onsterfelijke ziel en de kortstondigheid van het leven.

Nu was ik al van plan een logje te plaatsen over een begraafplaats 

(in de stad Groningen), maar die wacht maar even tot morgen. 

De kerk van Harkstede

Zo'n negen jaar lang rijdt ik hier een paar keer per jaar langs. 

Jaren lang was ik nieuwsgierig naar hoe deze kerk er dan

van binnen uit ziet. Ik wist alleen nooit wanneer het open is.

Dat trappetje bij de entree alleen al, het heeft wat.

In April maakte ik een logje over de kerk van Hellum en toen

reageerde een oud-collega, dat zij weet wanneer de kerk in

Harkstede open is. 

We maakten een afspraak en we gingen er samen gister heen.

We troffen het, want toen we aan kwamen was net een gids

aan het uitleggen over de trap.

We sloten aan.

Omdat de kerk op veen is gebouwd, zakt de bodem waar de

trap zit en om de zoveel tijd komt er een nieuwe tree bij.

Je kan heel duidelijk zien hoe de oorspronkelijke trap 

eruit zag en wat er later bij kwam.

De stichter van de kerk is Hendric Piccardt.

Hij liet de kerk bouwen voor de Protestantse Gemeente, maar ook

als laatste rustplaats voor de gebeente van de Piccardt's. 

Boven de ingang hangt dit alliantiewapen.

Het alliantiewapen kom je op alle mogelijke plekken in de kerk tegen.

Boven het alliantiewapen hangt dit reliëfsteen met de profeet Elia

en Johannes de Doper. 

In de kerk hangt dit orgel van Arp Schnitger uit 1696.

In de voormalig grafkelder van de kerk staan nu velen boekenkasten,

de boeken zijn daar bijna allemaal 1 euro per stuk en zoals ik heb 

begrepen 1 zaterdag per maand geopend en elke zaterdag in de zomervakantie.

De gids vertelde een aangrijpend verhaal van het kinderloze echtpaar

Piccardt-Rengers. Zij kregen twee kinderen en Piccardt heeft

in 1681 uitermate zijn best gedaan om zijn kinderen te kunnen begraven in de crypte

van de kerk. dit mocht niet van de hoge heren uit Groningen en werd op 

16 januari 1681 afgewezen. 

Aan de muur hangt dit epitaaf met twee putti er op. 

Zou het kunnen dat hij zijn kinderen achter dit monumentje in die enorm

dikke muur een laatste rustplaats heeft gegeven?

Het echtpaar Piccardt-Rengers ligt wel in de grafkelder, hun kisten zijn 

niet plat aan de bovenkant, maar hebben een puntdakje. 

Ik heb uit respect geen foto van hun kisten en een achternichtje gemaakt.

Wat mij enorm raakte was dit vogeltje in het raamkozijn, waar zij met

hun gezichten vanuit hun kisten op 'uitkijken'. 

we mochten de kerktoren beklimmen, waar mijn zoon de kerkklok

mocht luiden wat hij natuurlijk helemaal te gek vond.

Daarna liepen we over een houtenconstructie over de gewelven van de kerk.

Dat vond hij reuze spannend en soms ook een beetje eng :). 

Het kerkje uit de 17e eeuw heeft een hoop renovatie-werkzaamheden

nodig, vooral het pleisterwerk in de kerk viel enorm op.

Het mooie vond ik, dat er nog zoveel mysteries zijn zoals over de kinderen

van het echtpaar, maar ook over de steen onder het epitaaf. 

Een klein pareltje in de provincie Groningen.